- The Florida Project คือการเล่าเรื่องแสนบัดซบ ความยากลำบากของผู้คนที่อาศัยใกล้ดิสนีย์เวิลด์ ผ่านสายตาแสนซุกซนของเด็ก 6 ขวบนาม มูนี อย่างที่ ฌอน เบเกอร์ ผู้กำกับเรื่องนี้กล่าวว่า ความน่าสนใจของหนังเรื่องนี้คือ ‘คนที่ถูกลืม’
- The Florida Project ถูกพูดถึงว่าเป็นหนังที่ดีที่สุดแห่งปี ขณะที่ บรูคลิน พรินซ์ สาวน้อยผู้รับมูนี ยังได้รับรางวัล Best Young Actor จาก Critics’ Choice Awards เมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมา
เรื่อง: kiribun
ฉันเห็นโลกของเธอในโลกของฉัน
แม้ว่าวัยเด็กของฉันจะไม่ได้ยากจนข้นแค้น แต่ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้เอื้อให้มีตุ๊กตาบาร์บี้เล่น พี่ชายสองคนไม่ได้มีของเล่นแบบที่ซื้อตามห้าง อาณาจักรของเด็กทั้งซอยคือร้านขนมแถวบ้านที่แวะไปทุกวันหลังเลิกเรียน ทั้งเจ้าหญิงเจ้าชาย ทหาร ปืนกล ขนมสารพัดอย่างที่โฆษณาในทีวี ด้วยเงินที่เหลือจากค่าขนมไปโรงเรียนไม่เกินสองบาท ทำให้เราได้เป็นเจ้าของสมบัติในกล่องเล็กๆ ที่แอบไว้ใต้บันได
มูนีแอนด์เดอะแก๊ง (แจนซีย์ และ สกูตตี) พาฉันนั่งยานย้อนเวลากลับไปยืนดูเด็กคนนั้นอีกครั้ง ความแก่นแก้วก๋ากั่นของมูนีช่วยปลดล็อคความทึบทึมให้หัวใจ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอกับเพื่อนๆ ยามที่แบ่งกันและเล็มไอติมโคน ทำให้สัมผัสได้ถึงรสชาติความหวานเย็นในวัยเยาว์ แต่…
มูนีแอนด์เดอะแก๊งจะรู้หรือไม่ ที่จริงแล้ว โลกมันโหดร้าย!
ฉันถามตัวเองว่า วัยเด็กของฉันเป็นวัยเด็กที่มีความสุขหรือไม่ แม้จะไม่ได้เล่นตุ๊กตาเหมือนคนอื่น พี่ชายสองคนที่สร้างค่ายกลของเขาด้วยผ้าห่มเป็นฉากกั้น กับตุ๊กตุ่นที่แถมมากับขนม เขามีความสุขหรือไม่ หรือแม้แต่เพื่อนที่เล่นด้วยกัน แย่งขนม ของเล่น ตีกัน แล้วก็วิ่งร้องไห้กลับบ้าน เรามีความสุขกันหรือเปล่า
เมื่อฉันตอบคำถามให้กับตัวเองในวันนี้ วันนั้นมันโคตรจะมีความสุขเลย
มูนีในแดนมหัศจรรย์
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแฟลต (หรือโมเตล) ที่มูนีและแฮลลีย์แม่ของเธออาศัยอยู่ในย่านเดียวกับดิสนีย์เวิลด์หรือเปล่า จึงทำให้มันถูกทาด้วยสีม่วงอ่อนๆ กับอาคารร้านค้าในละแวกนั้นล้วนมีสีสันสดใส สลับด้วยพื้นที่รกร้างว่างเปล่า บ้านร้าง ทุ่งนา มีวัวยืนกินหญ้า ทั้งหมดคือดินแดนมหัศจรรย์ของมูนีและเด็กๆ ที่เหมือนเป็นโลกคนละมิติกับดิสนีย์เวิลด์ที่อยู่ใกล้ๆ กัน
ในดิสนีย์เวิลด์มีม้าหมุน รถไฟเหาะตีลังกา บ้านผีสิง ล่องแก่ง ฯลฯ พื้นที่รอบบ้านของมูนีมีต้นไม้ ทุ่งนา แอ่งน้ำ ห้องทำงานของผู้ดูแลอาคาร ฯลฯ ฉันไม่รู้ว่ามูนีกับเพื่อนๆ เคยคิดอยากเข้าไปเล่นในดิสนีย์เวิลด์หรือไม่ แต่ที่โลกของเธอ ภายใต้ความขะมุกขะมอม คนเพี้ยนๆ ร้ายๆ กับความเป็นจริงของชีวิตที่ผู้ใหญ่ต้องเผชิญและอยากสลัดมันให้หลุด คือสวนสนุกและความหรรษาของเด็กๆ
บ็อบบี้ ลุงหน้าโหดที่รัก
บ็อบบี้ทำให้ฉันคิดถึง ‘ปู่คิด’ ปู่คิดไม่ใช่ปู่แท้ๆ ของฉัน ฉันรับรู้ในวัยเด็กว่าปู่คิดเป็นญาติห่างๆ ของปู่แท้ๆ (ที่ตายตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด) ปู่คิดมักมาเยี่ยมที่บ้านในวันเสาร์อาทิตย์เสมอ ทีแรกฉันไม่ชอบปู่คิดเพราะปู่เป็นคนนิ่งๆ หน้าดุ และไม่ค่อยพูดจา แต่แล้ววันหนึ่ง ปู่ก็ปล่อยพลังที่ทำให้ฉันสถาปนาปู่เป็นซูเปอร์แมนของฉันตลอดกาล วันที่ฉันดื้อจนเกือบโดนพ่อตี ตอนนั้นพ่อโมโหมากและคว้าไม้บรรทัดเตรียมจะฟาดก้น ปู่คิดที่นั่งอยู่ตรงนั้น ลุกเดินมาหยิบไม้บรรทัดไปจากมือพ่อ แล้วจับมือพ่อไว้ จนพ่อคลายความโกรธลงได้
แม้ว่าโลกของมูนีจะน่าหดหู่ สิ้นหวัง และร้าวรานเพียงใดสำหรับเรา ในโลกจริงอันแสนโหดร้ายนี้ ไม่ได้มีแค่ปีศาจ ผู้ร้าย ไม่ได้มีแค่ขาวและดำ ยังมีคนที่อยู่ในโลกแบบเดียวกับเราและพร้อมจะเข้าใจว่า เมื่อเราอยู่ในโลกที่เปรอะเปื้อน ที่ที่แสนอบอุ่นและปลอดภัยนั้นจำเป็นสำหรับเราแค่ไหน ลุงบ็อบบี้คือพื้นที่ปลอดภัยแห่งนั้น
ตอนที่ลุงบ็อบบี้ยืนสูบบุหรี่ด้านล่างแฟลตและมีเจ้าหน้าที่รัฐจะมารับตัวมูนีไป ทำให้ฉันคิดถึงปู่คิด ปู่สูบบุหรี่จัด และปู่ก็จากไปด้วยมะเร็งปอด เปล่า ฉันไม่ได้เป็นห่วงเรื่องที่ลุงบ็อบบี้สูบบุหรี่หรอก แต่สีหน้าครุ่นคิดของลุงบ็อบบี้ตอนยืนสูบบุหรี่ ทำให้ฉันคิดถึงเวลาที่ปู่คิดยืนสูบบุหรี่เช่นกัน พวกเขาดูเหมือนมีเรื่องบางอย่างต้องคิดตอนที่ยืนสูบบุหรี่เหมือนๆ กัน และในหัวนั้นน่าจะเป็นเรื่องของคนอื่นกับวิธีจัดการแก้ปัญหา
อย่าพรากวัยเยาว์ไปจากฉัน
แม้ว่าโลกความจริงจะโหดแค่ไหน แต่โลกใบเล็กใบเดียวที่เด็กจะอบอุ่นปลอดภัยได้ก็คือคนใกล้ชิดและความรักที่เรามอบให้
แฮลลีย์เป็นแม่ที่ชีวิตห่วยแตกมาก แต่เธอก็ดิ้นรน และมูนีคือที่หนึ่งเสมอสำหรับเธอ แฮลลีย์เหมือนเด็กตัวโต ขณะเดียวกันก็เป็นผู้ใหญ่ตัวเล็กที่พร้อมจะกางปีกปกป้องลูกเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอสู้ยิบตา
ฉันชอบเวลาที่แฮลลีย์อยู่กับมูนีและเด็กๆ เธอก็เป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่งที่แก่นเซี้ยว เล่นสนุกซนจนเราลืมไปเลยว่าชีวิตเธอมันสาหัสยังไง
เกือบสองชั่วโมงที่ได้มาทำความรู้จักกับชีวิตของแฮลลีย์ มูนี และเดอะแก๊ง ฉันอยากขอบคุณลุงบ็อบบี้ที่สุด ที่ไม่เคยใช้ถ้อยคำหรือความรุนแรงกับเด็กๆ เลย แม้ว่าหลายครั้งความห่ามของเด็กๆ จะเกินขีดไปก็ตามที (ยิ่งแฮลลีย์ไม่ต้องพูดถึง-แสบตัวแม่) ลุงบ็อบบี้แค่ทำหน้าเหนื่อยหน่าย เหมือนว่าเซ็งๆ แต่สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้โลกของเด็กไหลเวียนรอบตัวเขา
ในโลกป่วย ชีวิตเส็งเคร็ง หากยังมีโลกอีกใบให้เราหลบซ่อน ใครสักคนที่พร้อมโอบกอดและไม่แม้แต่จะคิดที่จะปล่อยมือเราตั้งแต่วันที่มือเรายังเล็กและนุ่มนิ่ม เราคงพร้อมจะเติบโตอย่างคนโตที่มีหัวใจแข็งแรง พร้อมรอยยิ้มและแววตาแบบวันวานตอนที่ได้กินไอติม
เมื่อนั้น ดินแดนมหัศจรรย์จะเป็นที่ไหนในโลกก็ได้.
